- در بیماران مناسب برای شیمی‌درمانی ترکیبی مبتنی بر سیس‌پلاتین، استفاده از شیمی‌درمانی مبتنی بر سیس‌پلاتین توصیه می‌شود. در بیمارانی که پس از شیمی‌درمانی پیشرفت بیماری ندارند، ادامه درمان با آولوماب به‌عنوان درمان نگهدارنده توصیه می‌شود (شواهد سطح I، توصیه درجه A، و امتیاز ESMO-MCBS v1.1 برابر با ۴).
- در بیماران نامناسب برای شیمی‌درمانی ترکیبی مبتنی بر سیس‌پلاتین، استفاده از جم‌سیتابین/کربوپلاتین توصیه می‌شود (شواهد سطح II، توصیه درجه B). در این گروه از بیماران نیز در صورت عدم پیشرفت بیماری پس از شیمی‌درمانی، ادامه درمان با آولوماب به‌عنوان درمان نگهدارنده توصیه می‌شود (شواهد سطح I، توصیه درجه A).
- در بیمارانی که تومورهای آنها از نظر نشانگر PD-L1 مثبت هستند و برای دریافت شیمی‌درمانی ترکیبی مبتنی بر سیس‌پلاتین مناسب نیستند، آتزولیزوماب یا پمبرولیزوماب به‌عنوان گزینه‌های جایگزین مطرح هستند. با این حال، سطح شواهد برای این روش‌ها نسبت به رویکرد شیمی‌درمانی به‌علاوه آولوماب ضعیف‌تر است و استفاده از آنها نیازمند ارزیابی و تصمیم‌گیری دقیق است (شواهد سطح III، توصیه درجه B).
- در بیماران مناسب برای شیمی‌درمانی ترکیبی مبتنی بر سیس‌پلاتین، استفاده از شیمی‌درمانی مبتنی بر سیس‌پلاتین توصیه می‌شود. در بیمارانی که پس از شیمی‌درمانی پیشرفت بیماری ندارند، ادامه درمان با آولوماب به‌عنوان درمان نگهدارنده توصیه می‌شود (شواهد سطح I، توصیه درجه A، و امتیاز ESMO-MCBS v1.1 برابر با ۴).
- در بیماران نامناسب برای شیمی‌درمانی ترکیبی مبتنی بر سیس‌پلاتین، استفاده از جم‌سیتابین/کربوپلاتین توصیه می‌شود (شواهد سطح II، توصیه درجه B). در این گروه از بیماران نیز در صورت عدم پیشرفت بیماری پس از شیمی‌درمانی، ادامه درمان با آولوماب به‌عنوان درمان نگهدارنده توصیه می‌شود (شواهد سطح I، توصیه درجه A).
توصیه‌ها برای درمان در صورت پیشرفت بیماری پس از شیمی‌درمانی مبتنی بر پلاتین:
- پمبرولیزوماب دارای قوی‌ترین شواهد علمی برای درمان بیماران در شرایط پیشرفت بیماری پس از شیمی‌درمانی مبتنی بر پلاتین است (شواهد سطح I، توصیه درجه A، و امتیاز ESMO-MCBS v1.1 برابر با ۴). سایر مهارکننده‌های ایمنی نظیر آتزولیزوماب نیز می‌توانند مورد استفاده قرار گیرند، اما شواهد علمی برای آنها نسبت به پمبرولیزوماب کمتر قوی است (شواهد سطح II، توصیه درجه B تا شواهد سطح III، توصیه درجه C).
- داروی اردافیتینیب به‌عنوان جایگزین مهارکننده‌های ایمنی در تومورهایی با تغییرات FGFR مطرح است، ولی سطح شواهد آن نسبت به پمبرولیزوماب ضعیف‌تر است (شواهد سطح III، توصیه درجه B).
- در شرایطی که گزینه‌های درمانی دیگر در دسترس نباشند، می‌توان به جای مراقبت حمایتی صرف، از شیمی‌درمانی استفاده کرد. از جمله این داروها می‌توان به وین‌فولین (شواهد سطح II، توصیه درجه C) و تاکسان‌ها (شواهد سطح III، توصیه درجه C) اشاره کرد.
درمان بیماری مقاوم به شیمی‌درمانی و ایمونوتراپی:
- انفورتوماب ودوتین (EV) به‌عنوان درمان استاندارد در این گروه از بیماران توصیه می‌شود (شواهد سطح I، توصیه درجه A، امتیاز ESMO-MCBS v1.1 برابر با ۴).
- اردافیتینیب (Erdafitinib) به‌عنوان جایگزین در بیمارانی که دارای تغییرات FGFR هستند قابل استفاده است، اگرچه شواهد آن ضعیف‌تر است (شواهد سطح III، توصیه درجه B)
- شیمی‌درمانی (ChT) می‌تواند به‌جای مراقبت حمایتی صرف (best supportive care) در صورت مناسب بودن از نظر بالینی مورد استفاده قرار گیرد (شواهد سطح IV، توصیه درجه B).
- در بیمارانی که پس از دریافت همه گزینه‌های درمانی دچار عود می‌شوند، می‌توان بازدرمان (retreatment) با شیمی‌درمانی را مدنظر قرار داد. درمان با تک‌دارویی تاکسان‌ها یا وینفلونین نیز از جمله گزینه‌هاست (شواهد سطح IV، توصیه درجه C).
درمان تومورهایی که پس از ایمونوتراپی خط اول با تک‌دارو عود می‌کنند:
- داده‌های تصادفی‌شده (Randomized) در زمینه بیماری مقاوم به ایمونوتراپی در دسترس نیست. در این بیماران می‌توان از انفورتوماب ودوتین (EV) ) شواهد سطح III، توصیه درجه B، و امتیاز ESMO-MCBS v1.1 برابر با ۴) یا شیمی‌درمانی مبتنی بر پلاتین (شواهد سطح IV، توصیه درجه B) استفاده کرد.